Monica

 

Het is zondagochtend,

De warmte is nu nog dragelijk.

Ik besluit te gaan wandelen.

Op het zandpad buiten het hek.

 

Onderweg kom ik wat vrouwen tegen,

Vermoedelijk onderweg naar de kerk.

Hier en daar probeer ik een praatje te maken.

Ik loop langs stenen huizen,

Lemen hutjes, bush en zandpaden.

Ik val hier wel op; 

Als blanke vrouw alleen wandelend.

 

En zo val ik ook in het oog van Monica.

 

Monica loopt met haar moeder een eindje achter mij.

Ik hoor gezang en kijk achterom.

Een klein meisje van een jaar of 3,

Komt hard lachend mijn kant opgerend.

Pretogen en een grote glimlach.

 

Eenmaal bij mij in de buurt,

Wordt ze toch een soort van verlegen

Ze kijkt me van top tot teen aan

En blijft hangen op mijn witte benen.

 

Ik grinnik en ze schaterlacht het uit.

We gaan huppelen en zingen samen.

Wat een gekke witte dame,

met benen zo wit als papier.

 

"Monica, ik heet Monica",

Zegt ze in haar eigen taal.

 

Nou, Monica; you made my day!

 

-Sett-