Wat moet ik met jouw rouw?

 

Mensen lijken rouw erg moeilijk te vinden

Niet alleen rouw op zich,

Maar juist ook mensen in rouw.

 

Wat moet ik zeggen?

Wat kan ik doen?

Straks gaat ze huilen

Of doe ik hem/haar pijn.

Of komt er weer hetzelfde verhaal.

Ik weet het niet....

 

Genoeg voorbeelden te vertellen.

Mensen die tegen een hele goede (mannelijke) vriend zeggen:

"Ga maar niet te vaak langs bij d'r...

Daar krijg je praatjes van."

Waarop deze vriend bijna niet meer durfde.

 

Anderen die zeggen:

"Nou, het gaat goed met je, zo te zien.

Je gaat lekker op vakantie en koopt een nieuwe auto."

 

Of een vrouw die, na 6 maanden, tegen je zegt,

Als ik leuk en enthousiast mee doe op een zangmiddag op mijn werk:

"Je doet er nogal vrolijk onder, je bent er blijkbaar al aardig overheen."

 

Wat er niet gezien werd,

Is dat ik na zo'n opmerking

Soms echt een klote avond had.

Zo boos was,

Zo verdrietig.

Me zo alleen voelde.

Terug het dal in gestuurd.

Nou, eigenlijk geslagen, gemept.

Want zo is hoe het kan voelen.

 

Op zulke momenten heb ik soms terug willen slaan,

Willen schelden en schoppen.

Gelukkig heb ik dat niet gedaan,

Omdat ik er de puf niet voor had.

 

Ik had geleerd om stil te zijn en te denken:

"Ze weten niet waar ze t over hebben.

Gelukkig maar."

 

Ja, rouw is moeilijk  en vreselijk ingewikkeld.

Zo wisselend van dag tot dag,

Soms zelfs van uur tot uur

Van minuut tot minuut.

 

Het is voor iedereen anders.

Er is niet 1 manier, niet 1 weg.

Je moet je eigen weg vinden.

Ook al weet je zelf niet hoe,

Niet waar, wanneer en niet waarheen.

 

En dan...

Dan is gewoon luisteren voldoende.

Horen, luisteren

Zonder oordeel, zonder advies, 

Gewoon er zijn.

 

En het zeggen, als  je het even niet weet,

Is ook oke.