Tranen in Afrika
 
Zelden hebben bij mij in 1 reis,
Zo vaak de tranen gevloeid,
Als tijdens mijn reis naar Afrika.
 
Mensen die mij kennen,
Weten dat ik echt geen jankerd ben.
Het verbaasde me dan ook.
Wat maakte nu,
Dat ik zó geraakt werd?
 
De mensen; zo gastvrij.
Je altijd een warm welkom heten.
Ondanks dat ze soms zo weinig hebben.
Met een brede glimlach op het gezicht,
Ook na tegenslag na tegenslag.
Anderen accepterend, hoe je ook bent.
Zonder oordeel, met een open hart.
Ik kan nog zo veel van hen leren.
 
De natuur; zo wijds en groots.
Groen, maar ook erg droog op plaatsen.
De dieren, vrij rondlopend, van klein tot groot.
Het leven onder de sterrenhemel.
Turend in de vlammen van het kampvuur.
In de natuur, voel ik mij het best.
Meerdere keren en op meerdere mooie plekken,
Heb ik dit al mogen ervaren
Maar in Afrika was het in een hogere dimensie.
 
Het doet me aarden.
In die overweldigend grootse omgeving,
Kom ik terug bij mezelf,
En voel ik me klein.
Voel ik tot in de diepste vezels van mijn lijf,
Dat ik leef, dat ik adem,
Dat ik voel en dat ik mag zijn.
Kracht en kwetsbaarheid ontmoeten elkaar hier,
En dat is goed, het mag er samen zijn.
 
Dat is voor mij de essentie waar het om gaat.
En dat, dat emotioneerde me,
Op een manier die ik nog niet elders ervaren had.
 

 

-Sett-