“Het begin….van het eind…”

 

Een gewone zaterdagmiddag.

Mijn lief is op de voetbal en is ws net gestart met de 3^e helft. Ik lig in bad. Mijn liefste bezigheid op zaterdag zo rond een uur of 6.

Muziekje erbij. Heerlijk ontspannen. 

Dan wordt ik gebeld door mijn schoonzus: “Lizet, het is niet goed met Gerolf. Je moet NU komen. De ambulance is onderweg.”

Ik voel paniek: dit is niet goed! Mijn hartslag schiet in een seconde naar recordtempo. Ik spring uit bad, droog me half af en schiet snel een broek en t-shirt aan. Ik grijp mijn tas en telefoon en spring in de auto. In de auto bel ik mijn zusje, shit, die neemt niet op. Dan mijn zwager. Hij neemt op en ik roep: “Het is niet goed, ik ben onderweg naar de voetbal!”

Ik arriveer voor de ambulance bij de kantine. Sprint naar boven en zie daar mijn man op een stoel zitten. Een menigte bekenden staan om hem heen. Als hij mij ziet, wordt hij emotioneel. Ik pak zijn gezicht en geef hem een kus. Hij kan niet praten en zijn rechterkant is slap.

Normaal gesproken, ben ik best “cool” in stress situaties. Nu voel ik paniek. Totale paniek en angst. Ik zoek mijn schoonzusje en vlieg haar in de armen: “Dit is niet goed. Dit is foute boel, Bets”, roep ik.

Ik kijk weer naar mijn vent. Hij kijkt om zich heen, een verdwaasde blik. Alsof hij van buitenaf alle reacties en acties observeert. Die vage blik, zijn gezicht….dat beeld en de emotie toen hij mij zag, heb ik, in tegenstelling tot vele andere dingen, nog zo helder voor de geest.

Dan arriveert de ambulance…

 

 

Translated into English:

"The beginning....of the end..."

An ordinary Saturday afternoon.

My love is on the football and has just started the 3rd half. I'm in the bath. My favorite activity on Saturday around 6 o'clock. Music with it....wonderfully relaxed.

Then I get a call from my sister-in-law: "Lizet, Gerolf is not doing well. You have to come NOW. The ambulance is on its way."

 

I feel panic: this is not good! My heart rate shoots to record speed in a second. I jump out of the bath, half dry myself off and quickly put on pants and t-shirt. I grab my bag and phone and jump in the car. In the car I call my sister, shit, she doesn't answer. Then my brother-in-law. He picks up and I yell, "It's not good, I'm on my way to the football!"

I arrive at the canteen for the ambulance. Sprint upstairs and see my husband sitting on a chair. A crowd of acquaintances stand around him. When he sees me, he gets emotional. I grab his face and give him a kiss. He can't talk and his right side is limp.

Normally, I'm pretty "cool" in stressful situations. Now I feel panic. Total panic and fear. I find my sister-in-law and run into her arms: "This is not good. This is wrong, Bets," I shout.

 

I look at my guy again. He looks around, a dazed look. As if he is observing all reactions and actions from the outside. That vague look, his face....dat image and the emotion when he saw me, unlike many other things, I still have so clear in my mind.

Then the ambulance arrives...