“Zuster, wat zeg je nu?”

 

In mijn werk met ouderen met een psychiatrisch ziektebeeld, kom ik onder andere mensen tegen met een depressie.

Door vele gesprekken met een chronisch depressieve mevrouw op mijn afdeling, ben ik me steeds bewuster geworden van de impact die dat op een leven kan hebben.

Dat een depressie toch wel echt een ingewikkeld, ongrijpbaar, maar vooral ook onderschat ziektebeeld is, waar veel mensen niet goed mee om weten te gaan.

 

Ook ik heb hierin veel moeten leren. Uit onbegrip, ongeduld en machteloosheid. Want tja…je wilt zo graag een glimlach op iemands gezicht zien, de ander opvrolijken en een leuke dag bezorgen.

Hoe vaak heb ik (en vele zorgverleners en betrokkenen met mij) niet dingen gezegd als: “Het zonnetje schijnt, het is heerlijk, we gaan lekker naar buiten” of “Niet zo negatief, ik doe nog zo mijn best om het u naar de zin te maken” of “Mevrouw is weer zo negatief, ze wil niets”?

Door dieper met deze mevrouw in gesprek te gaan, weet ik nu, dat veel van mijn goedbedoelde opmerkingen juist extra confronterend voor haar waren.

Als je depressief bent, is het niet “heerlijk” buiten. De zon zie je wel, maar je voelt er niets bij, het doet je niets. Het leven is niet “goed” voor je. Je wilt je bed wel uit, maar je kunt het niet. Het lukt je niet op dat moment.

Hoe confronterend is het dan, als er zulke dingen tegen je gezegd worden. Je wilt niet zo zijn. Je wilt je niet zo voelen, je wilt niet negatief zijn. Je ziet dat anderen wel kunnen genieten, wel makkelijk uit bed komen, wel gezellige praatjes maken, kunnen slapen en kunnen lachen. Dingen die jou niet lukken.

Daarbij zie je dat je omgeving zich soms van je terugtrekt. Ze niet weten hoe om te gaan met jou en jouw depressie, met je negatieve gevoelens en gedachten. En het stomme is: je begrijpt het aan de ene kant nog ook. Want ja: je bent niet gezellig, je kunt niet lachen.

Eigenlijk een dubbele bevestiging van wat de depressie jou laat denken: “Je bent stom en wilt en kunt niets”. Maar ook jij hebt behoefte aan contact, ondanks alles.

 

Dit is wat een depressie is….kan zijn: Het heeft impact op je hele leven, op je zijn, je gevoelens en gedachten.

En dat is zwaar. Soms zelfs amper draagbaar. Want elke dag is dat lege, nutteloze, ellendige gevoel weer aanwezig.

Met deze column hoop ik iets meer inzicht te geven in het ziektebeeld depressie. En een bewustwording te creëren van hoe goedbedoelde woorden van ons, zorgverleners en betrokkenen, kunnen worden ervaren.

Laten we voortaan, de persoon erkennen in de emoties en de zware periode waar die in zit. Laten merken dat we het zien, naar hen luisteren. En laten we het met bewuster gekozen woorden iets minder “zwaar”, minder confronterend maken.

Dus zorgverlener en betrokkenen: Ik daag je uit, om even iets langer na te denken over je woorden bij mensen met een depressie.

 

 

Sette Sok (Lizette Vlok)

 

 

Translated into English:

"Sister, what are you saying now?"

 

In my work with elderly people with a psychiatric illness, I encounter people with depression, among others.

Through many conversations with a chronically depressed woman in my department, I have become increasingly aware of the impact that can have on a life.

That depression is really a complicated, elusive, but above all underestimated clinical picture, which many people do not know how to deal with well.

I had to learn a lot too. Out of incomprehension, impatience and powerlessness. Because well... You want so badly to see a smile on someone's face, cheer them up and have a nice day.

 

How many times have I (and many caregivers and stakeholders with me) said things like: "The sun is shining, it's wonderful, we're going outside" or "Not so negative, I'm still trying so hard to please you" or "Madam is so negative again, she doesn't want anything"?

By engaging in deeper conversation with this lady, I now know that many of my well-intentioned remarks were actually extra confrontational for her.

If you're depressed, it's not "delicious" outside. You see the sun, but you don't feel anything, it doesn't do anything to you. Life is not "good" for you. You want to get out of bed, but you can't. You can't do it at that moment.

How confronting it is, then, when such things are said to you. You don't want to be like that. You don't want to feel that way, you don't want to be negative. You see that others can enjoy themselves, get out of bed easily, make nice small talk, sleep and laugh. Things that don't work out for you.

In addition, you see that your environment sometimes withdraws from you. They don't know how to deal with you and your depression, with your negative feelings and thoughts. And the stupid thing is: you understand it on the one hand. Because yes: you're not sociable, you can't laugh.

Basically a double confirmation of what the depression makes you think: "You are stupid and don't want and can't do anything". But you too need contact, despite everything.

 

This is what depression is...can be: It has an impact on your whole life, on your being, your feelings and thoughts.

And that's tough. Sometimes even barely portable. Because every day that empty, useless, miserable feeling is present again.

With this column I hope to give a little more insight into the clinical picture of depression. And create an awareness of how well-intentioned words from us, caregivers and stakeholders, can be experienced.

From now on, let's acknowledge the person in the emotions and the difficult period they are in. Show that we see it, listen to them. And let's make it a little less "heavy", less confrontational with more consciously chosen words.

 

So caregiver and stakeholders: I challenge you to think a little longer about your words in people with depression.

 

Sette Sok (Lizette Vlok)