“Het telefoontje”

 

Het is zaterdagavond laat, eigenlijk al nacht.

Ik ben nog niet zo lang terug uit het ziekenhuis, waar ik mijn man achter heb moeten laten. Hem een kus heb gegeven en beloofd dat ik morgenochtend om 9 uur weer kom, met wat schone kleding en toiletspullen.

Als medewerker in de zorg, weet ik, dat naarmate de uitvalsverschijnselen langer duren, de schade groter zal zijn. Dat hij nog steeds niet kon praten en ook zijn rechterkant nog niets was bijgetrokken, baarde me zorgen. Toch was ik optimistisch en bedacht me, dat we in het ergste geval, na een revalidatie traject, mogelijk zouden moeten verhuizen naar gelijkvloers. Naja, ach….dat was te overleven.

Na nog wat telefoontjes en appjes naar meelevende familieleden en vrienden, een drankje en wat muziek om de adrenaline te laten zakken, besloot ik rond 01.30 uur het maar eens te gaan proberen in bed.

Voor mijn gevoel sliep ik net, toen mijn telefoon ging. Ik zit direct rechtop in bed, met een hartslag die bonkt in mijn keel. Kijk op mijn wekker: bijna half 4. Ik neem op. Het is de arts, die er gisteravond ook was, toen de ambulance binnen kwam. Hij vertelt me dat het niet goed is. Mijn man heeft een groot tweede infarct gekregen en ligt in coma. Ze kunnen niets meer doen.

Ik hap naar adem en merk dat ik aan het hyperventileren ben. Daarna is het een zwart gat.

Het volgende moment dat ik me herinner, is dat mijn schoonzusje bij me binnenstapt. Blijkbaar heb ik haar gebeld. We geven elkaar een knuffel en kijken van de klok naar elkaar; het is een deja-vu met 12 jaar eerder. Alleen waren de rollen toen omgekeerd.

We weten allebei hoe laat het is…

 

 

Translated into English:

 

"The phone call"

 

It's late Saturday night, actually already night.

I haven't been back from the hospital for very long, where I had to leave my husband behind. Gave him a kiss and promised that I will come back tomorrow morning at 9 o'clock, with some clean clothes and toiletries.

 

As a healthcare worker, I know that the longer the failure symptoms last, the greater the damage. The fact that he still couldn't speak and that his right side hadn't been adjusted either, worried me. Nevertheless, I was optimistic and thought that in the worst case, after a rehabilitation process, we might have to move to the ground floor. Naja, ah....dat was survivable.

After a few more phone calls and texts to sympathetic family members and friends, a drink and some music to let the adrenaline sink in, I decided to give it a try in bed around 1:30 am.

I felt like I was just asleep when my phone rang. I sit up straight in bed, with a heartbeat pounding in my throat. Look at my alarm clock: almost half past 4. I record. It is the doctor, who was also there last night, when the ambulance came in. He tells me it's not good. My husband has suffered a major second infarction and is in a coma. They can't do anything anymore.

I gasp and find myself hyperventilating. After that, it's a black hole.

 

The next moment I remember is when my sister-in-law walks in. Apparently I called her, I don't remember. We give each other a hug and look at each other from the clock; It's a Deja-Vu with 12 years earlier. Only then the roles were reversed.

We both know what time it is...