Adem

 

Wachten.

Wachten en wachten, tot hij zijn laatste adem uitblaast. Dat is wat ik doe.

 

Het is gek, hoe het werkt. Bij mij althans. Ik wacht op het onvermijdelijke. Ondertussen is naast de immense zwaarte en irrealiteit, ook een soort van zwartgallige nuchterheid aanwezig. Hier voel ik me niet schuldig over, want deze hadden we samen ook, toen hij jaren daarvoor ziek was. Een soms wat sarcastische humor. Het was onze manier van omgaan met de situatie.

 

Zijn adem gaat nog altijd door.

De zuurstof reikt wel tot een steeds kleiner deel van zijn lichaam. Langzaamaan trekt het leven uit zijn benen.

De dag verstrijkt, we bereiden anderen voor op het einde. Telefoontjes die, god dank, van mij zijn overgenomen. Omdat ik ze niet kon plegen.

 

Grote mannen verschijnen huilend aan zijn bed.

De nacht komt en ik dut wat aan zijn zijde. Luisterend naar zijn harde gesnurk, en kijkend naar hoe het leven steeds verder uit zijn lichaam glijdt.

Ik voel pijn op mijn borst, welke uitstraalt naar mijn linkerarm, maar raak niet in paniek. Want ik weet, ik voel....mijn hart is verkrampt en bloedt al reeds.

 

Zijn adem kruipt langzaam omhoog. Voeten, benen, buik, armen stoppen. Alleen zijn hart is nog over. Deze sputtert.

Dan is het zo ver. Ja toch?

Nee, nog niet....

Nog een ademteug. En nog een.

 

Dan stopt de mijne.

 

 

Translated into English:

Breath

 

Wait.

Waiting and waiting, until he takes his last breath. That's what I do.

 

It's crazy, how it works. At least with me. I'm waiting for the inevitable. Meanwhile, in addition to the immense heaviness and unreality, there is also a kind of dark sobriety. I don't feel guilty about this, because we had this one together when he was sick years before. A sometimes somewhat sarcastic humor. It was our way of dealing with the situation.

 

His breath still goes on.

The oxygen does reach a smaller and smaller part of his body. Slowly, life pulls out of his legs.

The day passes, we prepare others for the end. Phone calls that, thank God, have been taken from me. Because I couldn't commit them.

 

Big men appear crying at his bedside.

Night comes and I nap by his side. Listening to his loud snoring, and watching life slip further and further out of his body.

I feel pain in my chest, which radiates to my left arm, but I don't panic. Because I know, I feel.... My heart is cramped and already bleeding.

 

His breath slowly creeps up. Feet, legs, stomach, arms stop. Only his heart is left. This one sputters.

Then the time has come. Yes, right?

No, not yet....

Another breath. And another.

 

Then mine stops.